Een tattoo en een kaart
Een aantal maanden geleden schreef ik op LinkedIn over het coronavirus dat me knock-out sloeg en naar het ziekenhuis verwees. Sloot af met de woorden “maar ik weet nu al dat ik als beter en sterker mens dit strijdtoneel ga verlaten”. Niet wetende dat er nog iets in mijn lichaam sluimert. In het ziekenhuis kreeg ik niet alleen zuurstof en chloroquine, er werd ook bloed afgenomen en een afwijkende waarde vastgesteld. Lang verhaal kort, dit blijkt uiteindelijk leukemie te zijn. Weliswaar nog in een beginstadium en indolent (rustig). Maar toch, welkom bij de club!
Ontdekt met dank aan corona, een bijvangst werd het ook wel genoemd. Had ik dit eigenlijk wel willen weten? Wat niet weet wat niet deert? Of toch beter dat ze het ontdekt hebben? Kunnen ze me goed monitoren en snel ingrijpen als nodig. Valt ook wat voor te zeggen, overal valt wat voor te zeggen. Feit is dat ik het weet en dat ik het een plekje moet geven. Dat waren ook de woorden van de hematoloog. “Geef het een plekje en ga door met leven”. Helemaal mee eens, maar hoe doe je dat?
Mijn kanker voelt als een ongewenste gast. Een nare vent, of als het een vrouw is een bitch. Ik besloot zonder aarzeling een tattoo te laten zetten. Had een midlife crises dingetje kunnen zijn, maar is het niet. Het is mijn maatje, mijn talisman. Een zon op mijn bovenarm, symbool voor liefde, licht en kracht. Gaat mijn kanker niet in bedwang houden, maar geeft wel steun.
Ik schreef ook een kaart, een kaart aan mijn kanker.
Hoi kanker,
Nog altijd zoek je mensen op om ellende in te veroorzaken. Helaas heb je mij ook weten te vinden. Laat duidelijk zijn, ook ik zit niet op jou te wachten. Wil ook geen tijd aan je besteden en zou je het liefst mijn huis uit trappen. Je beperkt je nu nog tot slapen en laat me verder nog met rust. Wil je met mij de afspraak maken dat het nog lang hierbij blijft? Dan geef ik je een plekje waarmee ik kan leven. Misschien wel meer dan ooit!
Doeg,
Paul
Waarom schrijf ik dit in een blog? En deel ik het met de wereld? Niet om medelijden te wekken. Niet om te laten zien hoe goed ik ermee omga. Het is geen kwestie van goed of fout. Iedereen doet het op zijn of haar manier. Voor mij voelt dit goed, erover schrijven en delen. Een echt en oprecht verhaal. Ik vind dat het in organisaties daar nog vaak aan ontbreekt. Inspirerende verhalen van leiders, verbonden aan de missie en waarden van de organisatie. Verhalen waardoor medewerkers in beweging komen, saamhorigheid ontstaat en prestaties verbeteren!